Πίστη-Ελπίδα-Αγάπη (της Σοφίας)

Χρόνια πολλά Σοφία, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη...
Ιστορικά, οι τρεις τελευταίες ήταν κόρες της πρώτης.
(Εννοιολογικά/σημειολογικά κορυφαίο)
Στις μέρες μας, και οι τέσσερεις είναι ...σπάνιες!
Για τα παιδιά της Σοφίας λοιπόν, θα δώσω την δική μου ερμηνεία:
Η Πίστη, είναι αυτό που πρωταρχικά οφείλουμε να έχουμε στον εαυτό μας. Είναι αυτό που μας δίνει αυτοπεποίθηση, τονώνει την αυτοεκτίμηση και μας δίνει δύναμη.
Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι απαραίτητο να τον αγαπάμε, οπότε ερχόμαστε στην Αγάπη.
Για να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του, δύο πράγματα προαπαιτούνται: Να τον γνωρίσει και να τον αποδεχτεί (όπως είναι). Όπως είναι γενικότερα η αγάπη, άνευ όρων και άνευ ανταλλαγμάτων (ανυστερόβουλα).
Η Ελπίδα τώρα, είναι μιά έμμεση κατάσταση, όπου για να έχει αξία είναι απαραίτητο να βασίζεται σε κάτι σταθερό, γι αυτό και συμβολίζεται με την άγκυρα.
Δεν μιλάμε για την ελπίδα του να κερδίσει κανείς λαχεία ή άλλα 'τυχερά' παιχνίδια, αλλά για την ελπίδα που βρίσκεται στο "δως μοι πα στω και τα γαν κινήσω'' του Αρχιμήδη.