-ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ:
Τι γίνεται με όλους αυτούς τους απαράδεκτους που η (των παιδιών τους κακή) τύχη έκανε ...γονείς;
Λέω η τύχη γιατί όλοι αυτοί κατά τύχη έγιναν γονείς.
Ή, κατά μόδα.
Ή, όπως έλεγε και ο Ζαρκαδάκης στο προηγούμενο Focus (και ο γράφων πολλάκις έχει πει), ακολουθώντας -για ασφάλεια και λιγότερες ευθύνες- το πλήθος...
Το κοπάδι...
Αν υπήρχε αξιοκρατία στη φύση, ή αυτό που λέγαμε παλιά "Θεία Δίκη", ούτε κοντά σε παιδιά δεν θα τους άφηνε...
Το καλύτερο (φυσικά και αννοώ το ΧΕΙ-ΡΟ-ΤΕ-ΡΟ), το είδα σήμερα και δεν μπορώ να μην το γράψω τώρα που ξεκίνησα...
:Μπαμπάς (πατέρας, αν προτιμάτε, σκέτο ΤΕΡΑΣ για μένα), σε μηχανάκι, κρατούσε στην αγκαλιά του με το αριστερό χέρι τον μπόμπιρα (2 χρόνων το πολύ) και, φυσικά με το δεξί -του περίσσευε μάλλον- το τιμόνι... πιο σωστά, την δεξιά μανέτα γιατί το τιμόνι ποτέ δεν ήταν μισό, ή, θέμα επιλογής... "σήμερα θα κρατήσω αυτήν τη μανέτα"
Με εξαίρεση τα αναπηρικά οχήματα παντός είδους, που έχουν συγκεκριμένη κατασκευή γιατί απευθύνονται σε ανθρώπους με συγκεκριμένες ανάγκες κτλ. κτλ.
Τώρα που το σκέφτομαι, ο σημερινός τύπος (μου είναι δυσκολο να τον χαρακτηρίσω αλλιώς), μάλλον ένα τέτοιο όχημα έπρεπε να κυκλοφορεί...
"ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ"
...Διαλιέχτε!